بررسی میزان درز انقطاع لازم برای سازه های جداسازی شده لرزه ای تحت زلزله های حوزه نزدیک

زلزله یکی از مخرب ترین پدیده های طبیعی است و بشر همواره سعی در کاهش تلفات ناشی از آن داشته است. برای حذف یا کاهش خسارت و خرابی ناشی از ضربه ساختمانهای مجاور به یکدیگر، باید با پیش بینی درز انقطاع از یکدیگر جدا شده و یا با فاصله ای حداقل از مرز مشترک، ساخته شوند. شایان ذکر است که در این میان رکورد های حاصل از زلزله های حوزه نزدیک به جهت نزدیکی فاصله محل منبع انتشار موج دارای خواص ویژه ای می باشند که رفتار آنها را از سایر رکوردها متفاوت می سازد. آیین نامه زلزله 2800 ایران اشاره ای به زلزله های حوزه نزدیک نکرده است و طیف طرح 2800 بسیار نزدیک به طیف پاسخ زلزله های حوزه دور می باشد. از طرفی یکی از روش های نوین برای کاهش اثرات زلزله در سازه ها، استفاده از جداگرهای لرزه ای می باشد. در این پژوهش تأثیر وجود جداگر برای پیش بینی درز انقطاع در رفتار سازه های بتنی قاب خمشی (متوسط) در نزدیک گسل مورد بررسی قرار گرفته است، به این منظور مدل های دو بعدی با دهانه های یکسان و تعداد طبقات متفاوت که معرف سازه های کوتاه، متوسط و بلند مرتبه می باشند، در نظر گرفته شده است. نتایج بیانگر آنست که پاسخ زلزله های نزدیک گسل در مدل های جداسازی شده، به مراتب بیشتر از پیش بینی مبحث ششم مقررات ملی ساختمان (برای سازه های ساده تحت زلزله حوزه دور) می باشد.